Burnout, blessure en de wijze les die ik daarvan geleerd heb. Daar gaat deze blog over. Achter het lachende gezichtje op mijn blog en social media gaat namelijk íets meer schuil… Mentale struggles, burnout, eetbuien en een hardnekkige blessure zijn niet heel gemakkelijk om mee te dealen. Toch probeer ik uit alles wat er gebeurt een lesje te leren en de wijze les die ik hiervan geleerd heb wil ik vandaag met jou delen.

Ik heb al eens eerder verteld dat het niet zo heel goed met mij gaat. Ik zit met zowel een hardnekkige blessure (iets minder erg) als een burnout (tikkeltje vervelender op zijn zachts gezegd). Op dit laatste ga ik ook niet verder in. Misschien dat ik dat ooit wel doe, maar op dit moment kan en wil ik dat gewoon nog even niet. Wél kan ik delen wat voor een effect dit heeft gehad op mijn eetpatroon, sporten, gewicht en het mentale daaromheen. Hoewel ik op social media en blog met een lach verschijn is dat natuurlijk niet altijd de hele werkelijkheid. Ook zie je mij nog veel in de sportschool verschijnen “alsof er niets aan de hand is”. Wat ben ik blij dat dit mij ontspanning geeft en het daarom ook helemaal niet moeilijk is om “vol te houden”. Dan moet ik alleen niet aan de pijn in mijn knieën denken, maar dat is weer een ander verhaal en vertel ik zo…

Voeding

Anyway, wat heeft dit met mijn eetpatroon gedaan? Het afgelopen half jaar heb ik de controle en het strenge rondom mijn voeding een beetje losgelaten. Al sinds mei track ik mijn voeding niet meer en dat voelt mega goed. Zonder tracken kon ik het ook heel goed onder controle houden, maar dat heeft wel eventjes geduurd hoor. Ik zal trouwens nog een keer een apart blogje wijden aan tips om van dat tracken af te komen, want ik hoor om mij heen dat er veel mensen zijn die dat toch moeilijk vinden. Maar op zich was ik dus best “in balans” en was ik zó blij dat ik het toch een soort van onder controle had zonder die echte “controle” te hebben als je begrijpt wat ik bedoel. Dit duurde alleen niet heel lang…

Burnout

Want in juli kwam er iets bij. Mijn burnout/OSS/hoejehetookwiltnoemen. Dit heeft voor mij qua voeding meerdere gevolgen gehad. Emotie-eten, thuis zitten en daardoor uit verveling gaan eten, slapeloze nachten en daardoor ‘s nachts de kastjes plunderen én de focus van mijn voeding af en op mijn mentale gesteldheid. Vooral dat laatste vond ik even belangrijker en daar sta ik nog steeds 100% achter. Het emotie-eten, verveling-eten en nacht-eten vond ik wel heel erg vervelend, want je gaat je daar juist alleen maar rotter door voelen. Gelukkig heb ik dat inmiddels weer steeds meer onder controle en gebeurt het nog maar af en toe. Toch merk ik dat ik soms in het weekend nog kan doorslaan. En dan bedoel ik écht doorslaan. Té veel eten. Dat gaat dan niet meer over genieten, maar over eten totdat ik niet meer kan. Zonde, stom, dit heb ik nooit gehad!!!

Naast dat ik het zo veel mogelijk probeer te voorkomen, probeer ik hierin een soort van acceptatie te vinden. (Hier begint de wijze les) Dit hoort nu even bij mij en bij hoe het met mij gaat. Ik heb zo enorm veel discipline. Dat weet ik. Maar die is nu even niet ingeschakeld en dat hoeft ook niet. Je kan niet altijd alle ballen hoog blijven houden. Als je “op” bent of andere belangrijke prioriteiten hebt die al je energie van je vragen… Dan kan je gewoon niet ook tig andere dingen maximaal uitvoeren. En dat is niet erg.

Aan de ene kant vind ik dit vervelend om te delen. Milou die zo goed is met portie-controle. Milou die alles zo goed in balans kan houden, die zo veel discipline heeft. Maar ook die Milou kan wel eens “falen”. Al draai ik die uitspraak meteen terug, want het is geen falen! Het is een fase, door omstandigheden en hoort nu eventjes bij mij. Ik kan mij heel goed voorstellen dat er mensen zijn die opkijken naar alle “fitgirls” en denken.. Man, hoe houden ze het vol! Hebben zij dan nooit eens mindere periodes? Waarin zij zich volstoppen met chocolade en zich daarna rot voelen? Ja hoor, al spreek ik nu alleen voor mijzelf, die zijn er! Maar ik kan mij gewoon niet voorstellen dat ik de enige ben. Het is niet erg. Het is menselijk! En daarom wil ik dit juist wél delen met jullie. Dat je dit best mag accepteren en vervolgens loslaten. Want het is niet erg.

Een kilootje of wat meer

Ik ben hierdoor wat aangekomen, dat zag ik in de spiegel. Aangezien ik al een hele tijd niet op de weegschaal had gestaan, wist ik gelukkig niet hoeveel het was. Toch won de nieuwsgierigheid het op een dag en ging ik op de weegschaal staan: van 60,5 kg naar 62,5 kg. “Ach… Als dat het is!” Ook ging ik vorige week weer eventjes langs Health Advies Breda om een nieuw trainingsschema te bespreken. Weer won de nieuwsgierigheid het en liet ik mij toch even meten: van 18,5% naar 19,5% vet. “Ach… Als dat het is!” Maar eerlijk gezegd, hoefde ik niet eens de nummertjes te weten, om het te accepteren. Dat deed ik toch al. Ja, ik ben wat aangekomen, want dat zag ik in de spiegel. So be it. Al was het een stijging van 2% of 3%. Dan nog was ik niet dik geweest. Dan nog was ik niet ongezond geweest. Dan nog was ik niet onsportief geweest. En dan nog had ik het waarschijnlijk gewoon for the time being geaccepteerd. Natuurlijk zit ik nu niet echt strak in mijn velletje, maar dat hoeft ook niet! Ik heb wat meer vet dan dat ik eigenlijk zou willen hebben, maar so be it! Wanneer de tijd weer rijp is word ik wel weer wat strakker. Alleen nu nog eventjes niet. En dat is niet erg.

Blessure

Iets anders wat dit jaar bijgedragen heeft aan de wijze les die ik jullie wil meegeven is de blessure aan mijn knieën. Ik kan daardoor namelijk al bijna een jaar mijn benen niet trainen en totaal geen cardio doen. Zelfs wandelen is eigenlijk al te veel voor mijn knieën. Alleen je bovenlijf trainen kan je ook niet eindeloos blijven doen en verbruikt nou eenmaal niet zo heel veel calorieën. Dat is nog eens een extra factor waardoor het moeilijker is geweest om op gewicht te blijven. Maar ook hier weer geldt: dit hoort nu even bij mij. Het is niet erg. Ik probeer er alles aan te doen om te herstellen van die blessure, maar helaas heeft het nog niet geholpen. Mijn – naar maximaal verhoogde – eigen risico is er al doorheen geknald en ik ben nog níets verder dan vorig jaar december. Ja, hier kan ik over gaan zeuren, dokters, fysio’s of mijzelf de schuld geven… Maar dat doe ik niet. Ik weet dat ik er alles aan doe en dat is genoeg. Ja, het is soms een beetje (erg) frusterend, maar blijkbaar hoort dit nu ook even bij mij. En dat is niet erg. Misschien is het er ook wel om mij een les te leren?

Accepteren en Loslaten

Want zowel mijn blessure als mijn burnout wijzen mij toch wel allebei dezelfde les. Soms heb je geen controle meer. Soms gebeuren er dingen die buiten je om gaan. En dat is niet erg. Wat kan je dan doen? Je kan je er tegen verzetten, vechten, etc. Maar wat mij een stuk meer rust gegeven heeft is om het “gewoon” te accepteren en loslaten. Acceptatie dat het nu eenmaal zo is. En vervolgens ook het loslaten van de controle daarover. Het klinkt zo makkelijk, maar voor een control-freak zoals ik is dat nog best wel moeilijk. Toch merk ik dat dit een wijze les is die ik het afgelopen jaar geleerd heb. Met vallen en opstaan, want deze wijsheid kwam niet als vanzelf. Het zorgt er nog niet voor dat ik – van beiden – hersteld ben, maar het is wel iets wat ik de rest van mijn leven meeneem. Het zal je denk ik ook zeker een stap in de juiste richting sturen én het geeft je een soort van rust over de situatie. Van daaruit kan je dan weer verder kijken. Dit is dan ook geen blog om te zeuren over mijn “struggles”, maar hopelijk een blog die laat zien hoe je bepaalde moeilijke situaties ook kunt benaderen. En trust me, deze manier van benaderen is zó veel fijner dan bijvoorbeeld ontkenning, zelfmedelijden of frustratie.

Wat vind jij hiervan? Kan jij dit soort moeilijke situaties makkelijk accepteren en loslaten?

 

Liefs, Milou 

WIL JE ME BLIJVEN VOLGEN? DAN KAN VIA: FACEBOOK, INSTAGRAM EN BLOGLOVIN.