Is het de Ziekte van Lyme of toch niet? Tot tranen aan toe raakte ik gefrustreerd. Ik was al 3 weken ziekig, spierpijn in mijn lijf, mega moe en afgelopen week kon ik zelfs niet meer op woorden komen en zei rare dingen. Dit startte 2 weken na de tekenbeet (die er lang ingezeten had). Maar kwam dat niet gewoon vanuit vermoeidheid? Was ik mij aan het aanstellen? Voelde ik wel echt wat ik voelde? Terwijl de symptomen en timing wel héél erg naar Lyme wezen, zat mijn huisarts er schouderophalend bij “het kon van alles zijn”.

De tekenbeet

Maar eerst even terug naar vrijdag 13 mei. Inmiddels ruim een maand geleden had ik de hele dag in huispak zitten werken en ging ik rond een uur of 15 douchen en aankleden voor een afspraak later die dag. (Ja soms doe ik dat gewoon ‘s middags pas haha)

Toen ik mij voor de spiegel aan het aankleden was, zag ik per toeval iets zwarts hoog in mijn rechter zij zitten en een wat rode huid. Ik dacht dat ik mijzelf had opengekrabd en het opgedroogd bloed was. Vanuit een automatische reactie wil ik het wegkrabben, maar huh het bleek ineens echt vast te zitten.

Toen ik nog een keer goed keek zag ik ineens pootjes bewegen. Gatver! Ik stond meteen te shaken. Het was een teek en dat kreng had zich al helemaal volgezogen.

Ik ben helemaal niet bang voor ongedierten of spinnen of iets. Maar DIT, ik weet niet wat er gebeurde maar mijn hele lijf trilde. Alles in mij schreeuwde: dit ding moet er zo snel mogelijk uit!

Tegelijkertijd voelde ik me echt even een watje, want deze heftige reactie had ik niet van mijzelf verwacht.

Je hele lijf is aan het trillen om een teekje, Milou doe eens normaal joh, dacht ik nog.

Hij zat hoog in mijn zij en als ik al een tekenpen had gehad, of goed wist hoe dit met een pincet kan, had ik er zelf niet eens bij gekund. Toen vond ik het wel even rot dat ik helemaal alleen woon en niemand even kon helpen.

Gelukkig was het vrijdagmiddag 15 uur dus heb ik zo snel mogelijk iets van kleren aan gedaan en ben in de auto gesprongen richting huisarts. Even voor jouw idee, het is zo’n 5 minuten lopen, maar ik sprong in de auto want ik wilde er ZO SNEL MOGELIJK zijn haha.

Trillend stond ik voor de balie. “Ja, misschien heel stom maar ik heb een teek, zou je die zo snel mogelijk eruit willen halen? Het lukt me zelf niet en ben helemaal aan het shaken”.

(Milou jeetje doe eens normaal joh, ging er weer door mijn hoofd).

Gelukkig kon ze na 5-10 minuten even tijd voor me maken en heeft de teek eruit gehaald. Ik moest het de komende weken/maanden in de gaten houden op een rode vlek en/of uitslag. Oké, zal ik doen!

Ik had geen idee hoe lang hij er had gezeten, hij zat op een plek waar ik zelf niet echt kijk. Per toeval zag ik ‘m in de spiegel!

Maar mede door de waarschuwing van de assisente, checkte ik de eerste paar dagen steeds of ik iets zag, een kring ofzo, maar ik zag niks. Het verdween een beetje naar de achtergrond.

Toen werd ik ziek

Tot ik 2 weken daarna ineens zo’n ziek gevoel in mijn lijf kreeg. Je kent het vast wel, spierpijn, moe, blehhhhh gevoel. Zo’n gevoel dat je onder een dekentje wilt kruipen en de hele dag op de bank opgerold wilt liggen en slapen.

Die weken ervoor had ik heel veel gedaan dus ik gooide het in eerste instantie op oververmoeidheid. Tot ik een dag later ineens aan die teek moest denken. Shit, kon dit gerelateerd zijn? Ik belde meteen de huisarts op en vroeg het aan de assistente. Ik kreeg te horen dat het zonder rode vlek níet van de teek kon komen. Ik zei nog dat ik gelezen had dat dit niet klopte en je wél Lyme kan hebben zonder rode vlek. Maar ze bleef bij haar antwoord en een arts zien was niet nodig. Oké, dan luisterde ik daar maar naar.

Een week later: nog steeds ziekig, spierpijn in mijn lijf en zó moe. 3 Corona test gedaan, negatief. Geen griep of verkoudheid. Dit was ook geen oververmoeidheid meer. Wat was het dan?!

Fout van de huisarts assistente

Ik belde de huisarts weer en moest maar een e-consult inschieten. 2 dagen later nog niks terug gehoord. Ik belde wéér en eiste een antwoord op mijn vraag.

Die kreeg ik na een paar uur via de mail met de mededeling dat het zeker de borrelia bacterie en Ziekte van Lyme kon zijn en meteen met een 10-daagse antibiotica kuur moest starten.

Dus toch!! Arghhhhh had ik maar naar mijn eerste gevoel geluisterd en mij niet laten afschepen door de assistente!!

Anyway, ik ging aan de antibiotica en hoewel ik dacht dat het leek aan te slaan, was dat vast alleen in mijn koppie. Want nee, het leek juist erger te worden.

Ik vroeg mijn arts of we kunnen testen of het de Ziekte van Lyme was en hij stuurde mij meteen door voor een bloedtest. Ahh gelukkig, ik kon mij laten testen. Ik ging hoopvol bloedprikken, want ik zou een antwoord krijgen!

Niets was minder waar, ik begon mij namelijk in Lyme te verdiepen en las dat die bloedtest helemaal niet betrouwbaar is. En al helemáál niet na 4 weken al. Minimaal is toch wel 8 weken om op antistoffen te kunnen testen (en dan nog zegt een negatieve uitslag niet dat ik het niet heb).

De uitslag was ook negatief. Ik had nog geen antwoord.

Ik wilde een arts spreken, hallo Lyme is iets waar mensen chronisch ziek van kunnen worden. Waarom werd er zo laconiek over gedaan?!

Stelde ik mijzelf gewoon aan?

Ondertussen wist ik dus niet wat het nou was. Ik begon mij af te vragen of ik mij niet aanstelde. Voelde ik mij echt wel ziek? Of dacht ik dat alleen maar. Echt heel raar, ik begon aan alles te twijfelen. Ik ken mijn lijf inmiddels best goed, maar dit kende ik niet. Die onwetendheid is rot. De twijfel sloeg in.

Begin deze week kon ik ineens niet meer op woorden komen, begon te stotteren en zei dingen net andersom. Ik werd zo wazig en traag in mijn hoofd en leek ook een beetje wazig te gaan zien. Heel eerlijk vond ik dit echt best wel eng. Maar goed, dit kon ook moeheid zijn toch? Of beeldde ik het mij nou in?

Ik wist het op een gegeven moment niet meer en samen met de onwetendheid, werk wat bleef liggen en extra stress met zich meebracht, zorgde dit ervoor dat het een aantal dagen echt even te veel werd en de tranen er rijkelijk uitkwamen.

Kon niemand mij nou vertellen wat dit was en of ik echt Lyme had of niet?!

Ik kreeg gelukkig best wat lieve berichtjes via Instagram en Facebook van mensen die ervaring hadden of iemand in hun omgeving kende met Lyme. Het werd me al snel duidelijk dat er nog weinig over bekend is en de artsen het vaak niet serieus nemen, niet goed genoeg behandelen of gewoon weinig kennis van hebben. Dus dat ik er zelf flink achteraan moest gaan.

Het is ook een gecompliceerde ziekte die niet makkelijk te diagnosticeren is.

Maar wat ik wel las is dat ik echt om meer antibiotica moest vragen, minimaal 4 weken ipv de 10 dagen die ik gekregen had. Pfff heftig hoor! En dan te bedenken dat ik bijna op vakantie ga naar Italië en ik met deze antibiotica niet in de zon mag. Maar goed, gezondheid gaat voor natuurlijk!

Eindelijk kreeg ik een huisarts te zien

Eindelijk 3 weken nadat ik ziek werd had ik een face-to-face afspraak met mijn huisarts waarin ik al mijn klachten kon vertellen. Want dat ik niet meer op woorden kon komen en 2x met hartkloppingen wakker werd vind ik toch best heftig. (Maar nog steeds dacht ik: dit kan ook stress zijn, angst of gewoon moeheid).

Het eerste wat hij zei was “Ja, je test was negatief dus je lijkt het niet te hebben”. Hmmmm meneer de huisarts, dat klopt niet. Dus de reactie die er meteen uitfloepte was:

“Nou dan heeft u niet veel informatie over Lyme meneer“.

Hihi, ja deze wijsneus zei dat echt tegen mijn arts. Het floepte eruit voordat ik er erg in had, maar dit was dus níet wat ik van mijn arts wilde. Want die negatieve test zegt níets na 4 weken (ook na 8 weken niet eens) dus hoe kon hij zeggen “Je lijkt het DUS niet te hebben”. Lekker makkelijk.

Ik begon verder te vertellen over mijn klachten en hij zat schouderophalend voor me. “Ja, we weten het niet hè? Het is lastig te diagnosticeren. Het kan van alles zijn. Een virusje ofzo”. Thanks doc, heel behulpzaam dit!!

Dus toen heb ik het heft in eigen handen genomen. Gevraagd of ze mijn bloed op tal van andere dingen kunnen testen om te kijken of het iets anders is. Want als het van alles kan zijn, wil ik dat dat ook getest wordt natuurlijk. Dit wat ik voelde was niet normaal.

En heb ook gezegd dat ik in totaal 30 dagen antibiotica wil volgens internationale ILADS richtlijnen. “Hmmm ja we kunnen zekere voor onzekere nemen”. Ja doc, dat moeten we zeker!!

Ik vroeg hem wat hij schat dat de kans is dat het Lyme is. Ja 30%, misschien 50% zei hij. We praatten even verder en toen bleek dat hij dacht dat ik één dag na de teek ziek was geworden wat hem wel erg snel leek. Nee meneer, 2 weken erna! Let eens op of vraag eens goed door man (Dit zei ik dan weer niet hardop haha, maar dat zat wel in mijn hoofd, was echt gefrustreerd).

Ja dat was wel logisch dan zei hij. Maar op mijn vraag of hij opnieuw een schatting wilde maken hoe groot hij de kans schat dat het Lyme is, weigerde hij antwoord op te geven. Pffff.

Frustratie en onwetendheid

Anyway, je hoort mijn frustratie waarschijnlijk wel door mijn woorden heen. Het is ook best k*t moet ik zeggen dat er (voor mijn gevoel) niet serieus mee om wordt gegaan. En daarnaast dat ik ook heel goed snap dat het moeilijk te diagnosticeren is.

Maar het rotste vind ik nog dat ik dus nog steeds niet zeker weet of het wel Lyme is. Al lijkt het wel zo te zijn en mijn doc die er verder weinig over wil zeggen, het kan ook toeval zijn natuurlijk.

Al is de timing van alles natuurlijk wel héél toevallig om het iets anders te laten zijn.

Uitslag andere bloedtest

Na 2 dagen kreeg ik de uitslag van de algemene bloedtest binnen met een conclusie van de huisarts: “Dit suggereert een bacteriële infectie“. Ze weten niet wat, maar het lijkt in ieder geval een bacterie te zijn, dus slik ik de antibiotica niet voor niets 😉

En alles bij elkaar opgeteld lijkt het mij heel onwaarschijnlijk en wel heel erg toevallig dat het een andere bacterie is natuurlijk, 2 weken na een tekenbeet die er lang in gezeten heeft, met symptomen die passen bij Lyme.

Maar zeker weten doe ik het nog steeds niet.

Van weerstand naar acceptatie

Oké, dit laatste deel van de blog schrijf ik een week later. Man man man, wat zat ik in de weerstand. Door de onwetendheid, dat ik me zo lang ziekig voelde, hoe mijn huisarts ermee omging, frustratie en angst.

En ja, die weerstand maakte het natuurlijk alleen maar erger. En heel eerlijk, had ik dit in het moment niet eens echt door.

Tot mijn lieve vriendin Diana (niet alleen mijn vriendin, maar ook een praktijk heeft als bewustzijnscoach en energiewerker) mij een access bars behandeling aanbood en zo lag ik afgelopen vrijdag bij haar op de behandelbank. Een uur lang heeft ze mij met een energetisch proces behandeld. Veel energiebanen zaten op slot, oeps.

Kan je er nog iets over vertellen, vroeg ik naderhand. “Ja, je mag meer in de dankbaarheid en acceptatie gaan zitten dat jouw lijf je deze signalen geeft en je daar naar mag luisteren”

Oja shit, NATUURLIJK. Dit is iets wat ik zelf altijd zeg en vaak ook leef, maar in dit geval zat ik dus compleet in de weerstand en had het niet eens door!

Toen heb ik me overgegeven

Ik heb nu voor in totaal 4 weken antibiotica en als het Lyme is zou dat goed moeten zijn. Ik ben geswitcht naar een andere zodat ik vanaf maandag in Italië weer in de zon mag. Dit was ook echt een opluchting!

Maar bovenal heb ik mijn weerstand losgelaten.

Ik zal waarschijnlijk nooit zeker weten of het Lyme is en dat is oké. Al zegt mijn gevoel en alles bij elkaar opgeteld van wel.

Maar het is zoals het is.

En ik ben ergens ook f*cking blij dat ik ziek ben geworden, want als dat niet zo was geweest en ik had die borrelia bacterie, had ik er na jaren ziek van kunnen worden en was de kans dat het chronisch zou blijven veel groter.

Ik voel me nog steeds niet fit, heb nog snel hoofdpijn, ben moe en soms beetje spierpijn.

Maar weet je wat?

Na afgelopen weekend voel ik me wel al een stukje beter!

Of het nou de antibiotica is die zijn werk aan het doen is, de access bars behandeling van Diana, het loslaten van mijn weerstand, of allemaal. I don’t know.

Maar ik vertrouw erop dat ik me snel weer helemaal fit ga voelen. En echt, je niet fit voelen is toch stukke fijner zónder weerstand en frustratie, maar in de overgave.

En vanuit deze overgave, ga ik me na mijn vakantie ook nog even verdiepen in wat ik nog meer kan doen in de alternatieve geneeskunde. Ik heb al meerdere tips gekregen van bioresonantie en andere therapieën die heel goed schijnen te werken bij Lyme. Dus ook daar heb ik vertrouwen in.

Niet meer vanuit weerstand, maar vanuit acceptatie en vertrouwen.

Wat ik je wil meegeven

Dus als er één ding is wat ik je hierbij mee wil geven. Of nouja 2. De eerste is natuurlijk: pas op teken!!! haha.

En het tweede:

Wat er ook is, of hoe je je ook voelt, laat je weerstand los. Die weerstand maakt het alleen maar erger en is verspilde energie. Accepteer het, hoe klote ook. Wees dankbaar voor wat er wél is. En geef jezelf wat je nodig hebt.

Liefs, Milou